.jpg)
Καμία ψευδαίσθηση και καμία ουτοπία δεν πρέπει να σας διακρίνει για την υποτιθέμενη Δημοκρατία της Χώρας. Ακόμα κι αν προεκλογικά τερτίπια των περισσοτέρων τείνουν να σας πείσουν, τότε οφείλετε να θυμάστε ότι μελλοντικά θα είστε υπόλογοι, θα είμαστε υπόλογοι εμείς οι πολίτες των πράξεών μας, οι οποίες και θα αφορούν την ίδια μας τη ζωή.
Όταν καταρρέει η Δημόσια Υγεία, η Δημόσια Παιδεία, το κάθε δημόσιο αγαθό που ξεπουλιέται τόσο εύκολα, άλλοτε σε 800, άλλοτε σε 500, άλλοτε σε 1.000 σελίδες, με τις υπογραφές αυτών που έχουν το θράσος να δηλώνουν πολιτικοί, τότε το σίγουρο είναι ότι κακώς βρίσκονται στη σημερινή τους θέση, κακώς ασκούν το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι».
Αφορμή του άρθρου αυτού, θα μπορούσαν να ήταν όχι ένα, αλλά πολλά γεγονότα που απασχολούν τους πολίτες και ταλανίζουν το μυαλό τους. Τώρα όμως, ο Υπουργός Υγείας, ο οποίος διατείνεται ότι επείγει να επιλυθεί το ζήτημα της πρόσβασης των ανασφάλιστων στις υπηρεσίες υγείας, τη στιγμή που τον «άπορο» αδελφό του φιλοξένησε «νοσοκομειακή» σουίτα, ο οποίος εννοείται δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ καθότι άπορος, ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μάλλον μία απ’ τις πολλές σταγόνες των πολλών προκλήσεων των εκπροσώπων της πολιτικής σημερινής «εξουσίας».
Ας μην πω ντροπή, μία λέξη η οποία είναι και της μόδας πλέον στα διάφορα συνέδρια της Βουλής, ας πω θράσος. Για υποκρισία της σημερινής πολιτικής δε θα μιλήσω, είναι γνωστό τοις πάσι, θα αναφερθώ όμως στη σκληρή πραγματικότητα, που βιώνουν αυτήν τη στιγμή οι όντως άποροι εκεί έξω, οι όντως ανασφάλιστοι, οι όντως άνεργοι. Σε αυτούς κύριε Γεωργιάδη τι επιτέλους απαντάτε; Γιατί οι 800 σελίδες των εκάστοτε «πολυνομοσχεδίων», που κατ’ εμέ αναμένονται και άλλα πολλά τέτοια νομοσχέδια, δε θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή τους δίνουν σαφή απάντηση, πόσο μάλλον τους βγάζουν απ’ τη σημερινή ανασφάλεια και κατήφεια, που εσείς μαζί με πολλούς τους βάλατε.
Στο κομμάτι της εργασίας τώρα, το οποίο για να’ μαστε και ακριβείς, έπρεπε να λέγεται κομμάτι «ανεργίας», να ξεκινήσουμε όχι από τους μισθούς πείνας, αλλά απ’ το ότι ακόμα και αυτοί οι μισθοί, δεν κατατίθενται στην ώρα τους.
Πρόσφατο παράδειγμα, οι εργαζόμενοι του «Βοήθεια στο σπίτι», οι οποίοι παραμένουν για 6 ολόκληρους μήνες απλήρωτοι και όχι μόνο οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι. Άπειρα είναι τα παραδείγματα.
Αποτελεί πραγματικά όνειδος αυτό να εξελίσσεται. Είναι αδιανόητο να περιμένουμε πότε θα πάρουμε το «ΟΚ» απ’ τους εταίρους, γείτονες και «φίλους», που τόσο αγαπούν την Ελλάδα και θέλουν μονίμως να τη δανείζουν για να την πνίγουν και να τη φτάνουν στον πάτο. Είναι αδιανόητο να αναμένουμε το πράσινο φως κάθε τόσο από άλλους στη Χώρα για να καταθέτουν τα δεδουλευμένα σε εκείνους που νομίμως δουλεύουν, σε εκείνους που έχουν οικογένειες, μεγαλώνουν παιδιά. Τα παιδιά αυτής της Χώρας. Αλλά δεν είναι πρώτη φόρα που αναφαίρετο δικαίωμα με το «έτσι θέλω» καταργείται.
Πρόκειται για οικονομική παθογένεια μίας Χώρας, που τελεί υπό διάλυση και είναι πραγματικά αναίσχυντο, τόσοι πολλοί προεκλογικά για ακόμα μια φορά να δεσμεύονται με το περιβόητο «θα», χωρίς τίποτα τελικά να γίνεται.
Η απόλυτη κατρακύλα, ενός πολιτικού συστήματος που δουλεύει για ένα σαθρό σύστημα και φαντάζει σχεδόν χαοτικό. Ο απόλυτος φασισμός, με την ιστορία οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι να επαναλαμβάνεται. Είναι όχι να απορεί κανείς, αλλά να θυμώνει. Το θέμα βέβαια είναι να μη μείνουμε μόνο στο θυμό. . .
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου